Źródło obrazu：https://www.dotnews.com/2025/parade-boston-s-mayoral-campaigns-white-vs-timilty-1975-was-barnburner
8 września 1975 roku na Plaza City Hall zebrało się nawet 10 000 osób, aby sprzeciwić się planowi rozszerzenia desegregacji szkół publicznych w Bostonie (BPS).
W kontekście nadchodzących wyborów miejskich, największe zgromadzenie polityczne w Bostonie tego burzliwego roku nie dotyczyło kandydata, ale protestu.
Dwa miesiące później wyborcy niemal przełamali wzór w miejskiej polityce, który utrzymywał się od 1951 roku.
Reelekcja obecnego burmistrza, Kevina H. Whita, nad konkurencyjnym stanowym senatorem, Joem Timilty, była tylko o 7 528 głosów, czyli o mniej niż 5 punktów procentowych.
Było to nieco mniejsze niż różnica w 1955 roku między innym burmistrzem na drugiej kadencji, Johnem B. Hynesem, a senatorem stanowym Johnem E. Powers.
W kontekście nadchodzącego głosowania na burmistrza przyjrzenie się roku 1975 pokazuje bardzo inne miasto i bardzo inny klimat polityczny, z wyraźnymi podziałami, w tym brutalnym starciem rasowym cztery tygodnie przed protestem na plaży Carson w South Boston.
Choć podziały dotyczące desegregacji szkół były mniej wybuchowe niż rok wcześniej, 1975 był trudnym czasem dla wielu amerykańskich miast, borykających się z emigracją do przedmieść i utratą miejsc pracy w przemyśle.
Dodatkowo, wysokie inflacje dwucyfrowe i wskaźniki bezrobocia przekraczające 8 procent tylko pogarszały sytuację.
W Nowym Jorku kryzys finansowy zmusił do utworzenia zewnętrznego zarządcy finansowego, który zbliżył się do uprawnień zarządcy.
Innym źródłem stresu dla Bostonu od lat 50. było przesiedlenie tysięcy gospodarstw domowych, głównie przez urbanistyczne odnowienie, a także oczyszczenie gruntów pod projekty budowy dróg i rozbudowę lotniska Logan.
W latach 1950-1980 Roxbury utracił niemal jedną trzecią swoich jednostek mieszkalnych.
Jednym z prób naprawy sytuacji związanej z przesiedleniami, przez program
Comments are closed.